“3-8 verloren van USV Hercules”, deel ik in de groepsapp ‘Trainers Onder 11’. Wederom een verliespartij van team 6. We zijn het lelijke eendje van de club. Iedere week hetzelfde liedje: veel gemiste kansen en te veel tegendoelpunten. Alleen tegen Maartensdijk veroverden we dit seizoen een puntje.

Door het verlies van Hercules staan we ook nog stijf onderaan in onze poule. Zij waren gisteren de lantaarndrager met nul punten. Aangezien wij iedere week steeds beter spelen, rekenden co-trainer Sebastiaan en ik onszelf vanochtend al rijk . Echter ... we hadden buiten het slaaptekort van zes spelers gerekend. Zij waren deze week op kamp in het Prehistorisch dorp Eindhoven. Slapen op een strobaal in een hutje van hout en klei, is geen goed trainingskamp.

“Vanaf nu kunnen we alleen nog maar klimmen in onze poule”, appt Sebastiaan bemoedigend in de ouderapp.

Midweeks kondigen Rutte en De Jong, strenge anti-coronamaatregelen af. Onze competitie ligt per direct stil. Tot nader orde zijn wij hekkensluiter. We mogen wel blijven trainen en strijden tegen andere FC DOS teams. In de groepsapp ‘Ouders O11-team6’ delen ouders hun opgeluchte reacties dat we actief mogen blijven.. Gijs moeder laat opgelucht weten, dat ze vreesde voor herhaling van de intelligente lockdown: toen zat ze zowel met haar twee puberdochters en pre-puber Gijs thuis. Te veel opgekropte energie, stel ik me zo voor.

“Blieb blieb”. Nog voordat de ministeriële persconferentie is afgelopen appt coördinator Harold, dat hij een wedstrijd voor ons tegen FC DOS O11 - team 5 heeft ingepland. Fijn natuurlijk …. maar toch. Met onze statistieken en ons talent, ligt een slachtpartij voor de hand. Welke impact heeft dit op het moraal en zelfvertrouwen van onze spelers? Ik kijk met enig vrezen uit naar zaterdag.

Een groepje spelers van team 5 loopt me tegemoet. “Wij maken jullie zo meteen in”, zegt hun stoere lange spits. Ze blaken van het zelfvertrouwen. Ook dat nog!

“Dat zou best kunnen, jongens, maar het gaat erom dat we allemaal een leuke wedstrijd hebben”, reageer ik volwassen.

Dit verhaal schrijvend, levert mijn geheugen me een heroïsch wedstrijdverslag. We zetten van begin tot het eind onze tegenstander muurvast. We spelen het pressievoetbal, waarbij PSV-trainer Schmidt zijn vingers bij af kan likken. Kom maar eens bij FC Dos kijken, Roger. Tot ieders verrassing verstoren de immer zo bedeesde Ryan en de minstens zo bedeesde tweeling Jeffrey en Wesley ieder vijandelijk spelopbouw. De inzet van schouderduwen, knietjes, stiekeme handsballen en onbesuisde gestrekte benen schuwen ze niet. Middenvelder Mees voorkomt met precisieslidings meerdere tegendoelpunten. Onze spelers lijken ineens over te lopen van talent en testosteron. Aanvallers Gijs, Taeke en Ravi maken de verdedigers van team 5 duizelig met hun dubbele scharen. Seb en ik zijn in onze nopjes, want we trainden al de hele week op deze Keizerlijke passeerbeweging. 

De realiteit is anders. Iedere team 6 speler presteert beslist beter dan anders. Een klein beetje maar. Onze zorgvuldig voorbereide tactiek vervalt al na vijf minuten in ons vertrouwde hotseknotsvoetbal. Dankzij onze tomeloze vechtlust en creatieve ingevingen van een enkeling dat we team 5 met 2 doelpunten verschil verslaan.

Na het laatste fluitsignaal maken co-trainer Sebastiaan en ik een vreugdesprongetje en slaan elkaar op de schouders. We hebben gewonnen! We hebben voor de allereerste keer gewonnen! Deze twee veertigers zijn dolgelukkig, omdat een groep elfjarigen wint van een andere groep elfjarigen. Zonder context slaat dit natuurlijk nergens op. Maar met onze context van wekenlang de ‘loser’ zijn, is deze vreugde-uiting nog ingetogen. De overwinning smaakt nog zoeter dan de zoetste Bollywood film.

Ook onze spelers zijn ook in extase. Druk door-elkaar-heen-pratend analyseren ze de wedstrijd. Voor vier van hen is dit zelfs de allereerste voetbaloverwinning in hun leven.

Wanneer we ons sportpark verlaten lijkt de extase bij onze spelers alweer voorbij. Ze zijn druk met belangrijkere zaken, zoals speelafspraken maken en voetbalplaatjes ruilen.

Sebastiaan en ik stralen nog steeds van oor tot oor.

Voor wie eigenlijk?