Komend jaar zit ik vijftien jaar in het ‘vak’.

Zolang mag ik al de breedtehockeyteams coachen van mijn dochters bij MHC Rosmalen. Waarom ik dat al zo lang doe?

Omdat ik er zoveel van leer. Over het hockeyspel, over teamdynamiek, over individuele ontwikkeling van speelsters en misschien wel het meest over mezelf.

Ik ben van nature namelijk sterk prestatiegericht. Mijn vrouw vond het daarom erg dapper dat ik me aanmeldde om een breedteteam te gaan coachen. Eerlijk is eerlijk: ze had gelijk. De eerste jaren vond ik het echt moeilijk. Toen wilde ik namelijk elke week winnen en vertrouwde ik erop dat mijn teams exact het plan zouden uitvoeren dat ik bedacht had. Het gevolg: nogal eens een teleurstelling op de zaterdag.

Toen mijn oudste dochter Jasmijn in MC3 zat, had ik na vijf jaar door waar het echt om ging: spelplezier creëren. En gelukkig, vooral daar kon ik invloed op uitoefenen.

Bij onze club hadden we in het seizoen 2011-2012 vijf meisjes C-teams. MC3 was dus het team in het midden. Geen toppers, maar wel meisjes die konden hockeyen en die ook serieus hun best wilden doen. Vol enthousiasme begonnen we aan de competitie met een uitwedstrijd tegen Heesch MC1. Dat was zo’n goed team dat we volslagen kansloos waren. Met een overduidelijke 10-1 nederlaag gingen we terug naar Rosmalen. De weken daarna herpakten we ons en halverwege de competitie waren we een middenmotertje. Maar we wisten een ding zeker: koploper Heesch kwamen we nog een keer tegen, direct na de herfstvakantie. Ik moest iets bedenken…

De openheid waarmee we de vorige wedstrijd waren ingegaan, had ons geen goed gedaan. Net voor de herfstvakantie vroeg ik de meiden wat hun verwachtingen waren van de wedstrijd tegen Heesch. Uit de antwoorden sprak nul vertrouwen. Dat moest ik ombuigen.

Ik bedacht een opstelling waarbij we de linies dicht op elkaar lieten spelen met maar een snelle, diepe spits. Half court en op de counter dus. In de week voor de wedstrijd legde ik mijn plan in Jip en Janneke taal uit aan de speelsters en met hulp van tekeningen. Ik begon mijn verhaal dat wij iets gingen doen wat Heesch totaal niet zou verwachten: een speciale aanpak. Daardoor zou onze tegenstander in verwarring raken en dat bood ons de kans om toe te slaan. Hoe verder ik kwam in mijn verhaal, hoe enthousiaster de meiden werden. We spraken af dat ze met niemand over ons plan zouden praten: het was top secret. Zelfs de ouders mochten niets weten. Op zaterdag keken we elkaar aan tijdens de voorbespreking. De meiden wisten wat ze moesten doen en verheugden zich op de uitvoering van het plan. Er was nieuw geloof in eigen kunnen en daar ging het me om.

De meiden stonden er!

De wedstrijd verliep zoals we hoopten. Heesch had veel moeite met de beperkte ruimte die we ze gaven en we haalden met 0-0 de rust. Kort na de wisseling van helften kregen we toch een goal tegen. We bleven gewoon ons spel spelen, want we merkten dat Heesch meer en meer gefrustreerd raakte. Een bal in de diepte werd enkele minuten voor tijd opgepikt door onze spits Janneke. Op snelheid ging ze haar tegenstander voorbij, liep de cirkel in en haalde uit: 1-1.

We waren dolgelukkig, ook toen kort daarna het laatste fluitsignaal klonk. We hadden niet alleen een goed plan, het werkte ook omdat het team erop vertrouwde. Als eerste team waren we erin geslaagd om tegen de koploper een punt te pakken. De speelsters vierden het resultaat als een overwinning, of zoals Linda zich liet ontvallen tegen haar vader: "We hebben met 1-1 gewonnen."

Eén van die vele zaterdagen in vijftien jaar die ik nooit meer zal vergeten. Herinneringen die ervoor zorgen dat ik na vijftien jaar nog steeds met plezier langs de lijn sta.

Komend seizoen op zondag bij Jong Dames 4 van dochter Isabel en haar hockeyvriendinnen.