“Nee hoor, ik word zéker geen spelbegeleider!”

De vader van Peer is resoluut, wanneer mijn co-trainer Sebastiaan hem bij seizoensaanvang vertelt over een verplichte spelbegeleidersbeurt voor alle ouders.

Een open dialoog blijkt niet mogelijk. Peer senior is onvermurwbaar.

Mijn aanname dat Peers vader team 6 beschouwt als een alternatieve kinderopvang, waarvan hij is vrijgesteld van betrokkenheid, blijkt onjuist.

Zijn weigering om scheidsrechter te zijn heeft te maken met angst. In zijn geval met het krampachtig vasthouden aan zijn verblijf in zijn comfortzone; een kleine leerzone en een grote paniekzone. Ik kan me zo voorstellen dat spelbegeleiden voor meerdere ouders buiten hun comfortzone ligt. Om de kans op een succeservaring voor hen te vergroten, maak ik voortaan bij aanvang van iedere wedstrijd een verbindend praatje met de spelbegeleider van dienst. Ik vertel hem hem/haar bij wie in ons team ‘de korte lontjes’ zitten. Ik maak ook een verbindend praatje met de coaches van de tegenpartij en in een goede bui begroet ik bezoekende ouders en grootouders. Ik druk onze spelers op het hart om iedere beslissing van de spelbegeleider te respecteren, zoals Sebastiaan en ik dat ook doen.

Eigenlijk gaat het altijd goed, behalve die ene keer tegen FC Buurdorp.

In een spannende evenwichtige strijd is de score vijf tegen vijf. Nog drie minuten te gaan.

We speelden dit seizoen al twee wedstrijden tegen FC Buurdorp. Tweemaal kansloos verloren.

De gelijke stand in de slotfase zorgt voor een gezonde wedstrijdspanning bij spelers. Ook bij de coaches en de toeschouwende ouders is de spanning  voelbaar. Onze jongens vallen aan en de jongens van FC Buurdorp staan gegroepeerd voor hun eigen doel. Een schot op doel wordt door een Buurdorpse veldspeler met zijn hand over de goal gestompt. Deze onrechtmatige actie ontgaat spelbegeleider (vader van Twan uit ons team). Onze spelers mopperen bij hem dat het een handsbal is. Dit is het moment dat ik als coach mijn klagende spelers tot de orde hoor te roepen.

Echter... mijn gestresste brein besluit anders. “Het is een handsbal”, roep ik tegen Twans vader. Waarop hij mijn kant op kijkt en ik imiteer vol overgave de beweging van de Buurdorpse jongen.

“Fie-ie-ie-iet! Het is een handsbal en dus krijgt FC DOS een penalty”, vertelt Twans vader kordaat aan de pupillen.

De betreffende handsbalmaker verliest zijn zelfbeheersing en wenst de spelbegeleider veel lelijks toe.

Om de rust te laten wederkeren verzoekt Twans vader de Buurdorpse coach zijn brutale pupil van het veld te halen. “Niks daarvan.... jij bent ook een dikke lul, roept een man uit het Buurdorpse gezelschap.” Een Buurdorpse moeder gooit kwaad een geleende FC Dos sapkan het veld op. De Buurdorpse coach laat het gebeuren. Ik ook.

“Wat als het escaleert?

Spreek een ouder die tijdens de wedstrijd buiten zijn boekje gaat, kort aan. Blijf vooral rustig, herinner hem aan de afspraken, vraag hem na de wedstrijd even verder te spreken. ‘Ik begrijp dat u zo betrokken bent, maar ouders moedigen alleen aan.’”

Bron: KNVB.nl

Twans vader (in het dagelijks leven een partner bij een advocatenkantoor) is resoluut en stuurt de knul weg. We benutten de penalty en de spelbegeleider beëindigt de wedstrijd. Onze tienjarige kinderen winnen voor het eerst een wedstrijd van hun leeftijdsgenoten uit FC Buurdorp. Met veel intimiderend gemopper verlaten de volwassen toeschouwers uit Buurdorp en hun kinderen ons sportterrein.

“Oh-hoo, ze noemden Twans vader een dikke lul”, zeggen onze spelers tegen elkaar. Ze zijn onder de indruk van de emotionele eruptie bij de omstanders. Het zoet van de overwinning domineert lijkt helaas van ondergeschikt belang.

Ik was de omstander die het lont aanstak.

Leestip

Omli, J. & LaVoi, N.M. (2012). Emotional experiences of youth sport parents I: Anger. Journal of applied sport psychology, 24, 10-25.

Waarom ‘misdragen’ de ouders zich? … Er is geen wetenschappelijk bewijs dat ‘plaatsvervangende betrokkenheid’ een oorzaak is voor wangedrag. …. De sport is een sociaal systeem met velen betrokkenen, zoals coaches, sporters, ouders, scheidsrechters. Om het gedrag van één schakel in het systeem (bijvoorbeeld de ouders) te beïnvloeden, moeten we het gehele systeem betrekken ....  Als we allemaal sportiviteit promoten, sporters simpelweg hun best doen, de coach en de scheidsrechters hun taak zo goed mogelijk uitvoeren en ouders zich meer bewust worden van hun functie als rolmodel, krijgen we de sportouders die kinderen willen: een zorgzame supporter in plaats van boze ouder.

Bron: www.sportknowhowxl.nl