Voor veel 11-jarigen lijkt een 12-jarige écht oud. Vandaag spelen we tegen een Onder 12 team uit Zeist. De aankondiging zorgde op onze woensdagtraining voor de nodige spanning.

Met een veel te dunne jas aan, fiets ik naar het logeeradres van Faas. De temperatuur daalde vannacht tot net boven het vriespunt. Faas wacht me me buiten op. Korte broek, winterjas en voetbalschoenen. Gast! Zijn thermosportkleding, een ongevraagd verjaardagskado, blijft weggestopt in zijn rugzak. Een droge ochtend volgens Buienrader, maar het miezert tussen logeeradres en Zeister sportpark. Brrrr.

Schuilend in de dug-out tegen verdere afkoeling, zie ik ons team al binnen vijf minuten op een 2-0 voorsprong komen. Ik ben verrast. Onze spelers ook. “Wow… zij zijn slecht!, roept Gijs naar me”. Gijs is vandaag tot aanvoerder benoemd, in de hoop zijn bevlogen gemopper om te buigen in positief coachen.

Binnen twintig minuten komen we al op vier-nul. Ik ben benieuwd hoe hun trainer – Dirk - dit gaat managen. Hij is opvallend rustig. Sterker nog … hij staat in een hoekje van het veld en staart naar zijn telefoon. Ik loop naar hem toe en vraag hem plagend “Joh, heb je ’t al opgegeven?”.

“Met dit team heb ik het twee jaar geleden al opgegeven”, antwoord hij gefrustreerd. "Ze vechten niet voor de bal. Ze vechten niet voor elkaar. Er zit geen eenheid in dit team.”

“Doe je het alleen?”, vraag ik.

Hij knikt.

Met de intentie om hem een optie aan te reiken, vertel ik hem dat ik het niet alleen zou kunnen. "Wij managen ons team met z’n drieën. Sebastiaan, Sanne en ik verdeelden alle taken. Ook andere ouders zijn actief betrokken, wanneer we hen de kans geven."

“Bij ons zijn de ouders helemaal niet geïnteresseerd”, kapt Dirk me af.  “Als ik niets meer zou doen, dan valt ’t stil.”

“Je hoeft dit niet te doen, hè!”, provoceer ik.

“Ik doe het voor die kleine van mij, zodat hij lekker kan voetballen”.

Zes – nul!

Bij de spelhervatting, staat de vijandelijke linksbuiten vlak voor me. Haar pre-pubergezicht staat onverschillig. Ik besluit haar bemoedigend toe te spreken. “Kom op hè! Nu is het jullie beurt om te scoren. Ik heb gezien dat jij goed kunt voetballen.” Ze verplaatst haar onverschillige blik naar mij. Ze kijkt me strak in mijn ogen. Strak is ook haar blonde paardenstaart. Dat de wedstrijd inmiddels is hervat, boeit haar niet. Haar ogen priemen. We lijken in een stare-down beland.

Haar strakke onverschillige blik intimideert me. Deze ‘mise en scene’ past beter op de straten van Slotervaart, dan in het brave Zeist. In mijn fantasie beëindigt strakke paardenstaart onze stare-down, door mij met Amsterdamse urban tongval toe te bijten: “Wrm prat je tegu me? Je ben mu moedr niet.”

Maar dat doet ze niet. Ze draait zich om en wacht geduldig tot er ooit een bal haar kant op zal komen rollen.

“Jahaa, da’s inderdaad een rare. Ik kan er geen normaal contact mee maken”, vertelt trainer Dirk me desgevraagd.

De strakke blonde paardenstaart scoort. Een knappe boogbal over onze keeper heen. Ik word er blij van en applaudisseer voor haar. Bij de spelhervatting, staat ze weer voor me. Terwijl ik haar complimenteer, trakteert ze me alweer op die onverschillige priemende blik. Ik blijf proberen: “Echt een hele knappe goal. Ik heb er helaas geen foto van gemaakt, maar ik heb hem wel gezien. Hij was prachtig“.

“Geen foto van gemaakt?!”, zegt ze met een flauwe glimlach. Ze keert me de rug toe.

“En .. dat .. wordt ... 10”, zegt de trainer cynisch. Hij heeft gelijk. De ingezette solo van Gijs resulteert zo meteen in ons tiende doelpunt.

Na onze elfde goal ontstaat er een ruzie bij de Zeister 12-jarigen. “Klootzak!”. “Je bent zelf een klootzak!”. “Het is jouw schuld!” “Ik weet toch ook niet wat ik moet doen, sipt een huilerige stem”.

Alles in me wil zalvend ingrijpen. Zoiets van “Kom op jongens. Dit is nooit de schuld van één iemand. Jullie hebben gewoon een pechdag.”

Ik krijg de kans niet om me ermee te bemoeien. Trainer Dirk intervenieert al: “Goed zo! Scheld maar op elkaar. Laat elkaar eindelijk maar eens weten wat je van elkaar vindt!”

Vijf minuten voor het einde van de reguliere speeltijd, besluit ik de lijdensweg van de tegenstanders te beëindigen en stap hard blazend op mijn scheidsrechtersfluit het veld op. Onze spelers zijn dronken van geluk. “Ik had een hattrick”… “Ik voorkwam twee tegengoals op de lijn” … “Ik had zeven assists” … “Gewonnen van twaalfjarigen."

Eén tegenstander kletst nog wat na met onze spelers. Het is de huilende jongen. Ik loop op hem af en spreek hem bemoedigend toe. “Jammer joh. Ik heb gezien, dat jij goed kan voetballen. Je mag wel een keer met ons mee doen”. Hij geeft geen sjoege.

Faas en ik fietsen naar huis. Hij vindt het een topochtend.

Ik zag vooral een ongelukkige huwelijk tussen spelers en coach.

"Hoezó… nodigde jij die tegenstander uit om een keer met ons mee te doen?", vraagt Faas.

Ja, waarom deed ik dat?