Mijn schrijvershart maakt een sprongetje wanneer Trainerteam6.nl me, via een LinkedIn private message vraagt om gastblogger te zijn. Binnen 30 seconden stuur ik intuïtief een ‘ja’. Ik hou immers van schrijven, van voetbal en van opgroeiende jeugd.

Team Jongens onder 13-2 van het Eindhovense Blauw Wit is een leuk team! Een bijzonder team.

De jongens zijn 12 en 13 jaar. Sommigen spelen al jaren samen, maar dit jaar zijn er ook een paar nieuwe koppies bij. Ze wonen in verschillende wijken van de stad. Ze kiezen voor Blauw Wit; kiezen voor veel lol maken; en willen graag winnen.

Niet alleen de jongens voelen zich thuis in het team. Ook de ouders. Bij de wedstrijden staan er meestal tussen de 20 en 30 ouders langs de lijn. Bij de laatste wedstrijd van het voorgaande seizoen en het aansluitende slotfeest waren er zelfs 40 supportende ouders. Alle ex-en en bonusouders kunnen het goed met elkaar vinden. Het team van onze kinderen zorgt voor bijzondere verbindingen.

Het nieuwe seizoen 2019-2020 staat in de startblokken. Een stuk of 8 ouders verschijnt op de infoavond. Voor dit seizoen heeft de club geen trainer beschikbaar voor de boys. “De jongens maken de stap naar ’t middelbare. Ze worden grote jongens en daar hoort een echte trainer bij”, vinden wij alle acht. Met alle respect, maar niet nog een jaar met drie vaders en een moeder voor de groep.

Met de club spreken we af dat we allemaal in ons eigen netwerk op zoek gaan naar een trainer voor de boys. Met onze netwerken en met de Fontys Sporthogeschool om de hoek, gaat ons dat vast wel lukken. Als ouders zijn we zelfs bereid om voor zo’n jonge gast te betalen.

“Wie verzorgt tot die tijd de maandag- en woensdagtrainingen”, is de vraag die nog openstaat. Ik steek direct mijn hand op. Twee vaders volgen mijn voorbeeld.

Oké … vanaf nu ben ik dus de tijdelijke trainer. En dat is een andere rol dan supporter. Op de eerste training zal ik gaan ontdekken hoe ik dit zal handelen. Mijn CV acht ik zeer passend voor deze opgave: ten eerste voetbal ik vanaf mijn 13^e; ten tweede was ik jarenlang jongerenwerker; en ten derde geef ik leiding aan een club van 150 medewerkers in het sociaal domein. Daarnaast ben ik een jaar lang aan de keukentafel bijgepraat over de teamdynamiek van deze groep. Mijn vrouw gaf hen vorig jaar al training.

Aan zelfvertrouwen, dat ik me staande houd als tijdelijke trainer van deze mooie mix, heb ik geen gebrek.

Maandagavond... met de boys in de modder met de bal. Keihard trainen en daarna met zwetende voorhoofden en driehonderdzestig tikkende noppen op het stenen pad naast het veld, op weg naar een lekker nachtje slapen.

Tuurlijk stuit ik ook op uitdagingen, zoals hoe om te gaan met Iwan en Storm? Ze doorzien het spelletje nog niet. Ik kom er al rap achter, dat ik het beste de oefeningen letterlijk met ze doorloop en deze altijd zelf voor te doen.

We zijn ingedeeld in de 3^e klasse. De boys vinden dat stoer. Maar na 3 wedstrijden is duidelijk, dat winnen dit seizoen een uitzondering gaat zijn. Het doet de sfeer naar elkaar geen goed. Negatieve inslag in het veld en daarbuiten voeren de boventoon op wedstrijddagen.

Hop … naar de maandagtraining. Twee nachtjes na weer een wedstrijd zonder overwinning, laden jongens zich op met positieve energie. Op de training kan je namelijk ook winnen. Zeker wanneer we langer dan 5 minuten partijtje spelen zijn de jongens in hun element. Het gaat er bij hen om wie met wie samenspeelt om op de trainingen voor de winst te gaan.

Trainen, winnen en verliezen, het geeft mij een heerlijk gevoel. Het bevalt me wel om de tijdelijke trainer te zijn.

Onze 40 oudernetwerken en die van de club ten spijt: er komt geen enkel linkje naar een mogelijke vaste trainer voor onze jongens. Ik hoef wederom niet lang na te denken. De rest van het seizoen ben ik de maandagavondtrainer van de helden van Blauw Wit.

Helden! Dat zijn ze voor mij. Ik ben zo trots op hen. Ze hebben allemaal hun eigen achtergrond hun eigen stijl, techniek, motivatie en talent. Ze maken zo veel plezier met elkaar. Ze willen ook graag als team samenblijven, zonder dat ze allemaal vrienden zijn van elkaar. Iedereen hoort erbij. Er worden genoeg grappen gemaakt en deze gaan ook regelmatig over de grens. En dat is bespreekbaar en wordt aangepakt.

Dit allemaal maakt dat ik zo trots ben op dit team.