Afgelopen zaterdag trakteerde oud-voetbaltrainer Foppe de Haan televisiekijkers op een fraaie anekdote uit zijn jeugd. Aan tafel bij Matthijs Gaat Door vertelde de Fries over een voetbaltrainer, die van grote betekenis is op zijn leven. Meneer De Haan sprak liefdevol over deze betekenisvolle relatie van pak-m-beet zeventig jaar geleden. De betreffende jeugdtrainer, Gerrit van Stralen, had destijds in de gaten dat zijn pupil Foppe in een lastige thuissituatie verkeerde. Daarom informeerde Gerrit af en toe bij Foppe hoe het bij hem thuis ging. Bij het uitspreken van die laatste zin, kreeg meneer De Haan het te kwaad.

Interviewer Van Nieuwkerk duidde, na een spannende stilte, dat de kleine Foppe zich gezien voelde door jeugdtrainer Gerrit.

Ik vermoed dat Gerrit Van Stralen, conciërge van beroep, nooit heeft geweten van de impact van zijn aandacht voor zijn pupil.

Sinds een jaar of drie ben ik als hockeycoach en voetbaltrainer betrokken bij de teams van mijn eigen kinderen. Op beide clubs zie ik collega-vrijwilligers zich enthousiast inspannen voor de sportende lokale jeugd. Zijn wij ook scheppers van Gerrit-en-Foppe-momentjes? Mocht het zo zijn, dan betreft het ‘slechts’ een bijvangst van onze bedoeling om gewoon plezierig te trainen; of om zo scherp mogelijk te strijden voor een kampioenschap; of om iets daar tussenin.

Een Gerrit-en-Foppe-momentje is voor mij het hoogst haalbare als trainer of coach. Daar kan geen kampioenschap tegenop. Ik pretendeer geen sociaal werker te zijn en ook geen leerkracht. Ik ben gewoon een vrijwillige jeugdtrainer. Mijn rol is om ervoor te zorgen dat een groep kinderen zich tot een team vormt en met plezier kan sporten. Ik bereid trainingen voor, leg alle oefeningen geduldig uit, smoor ruzietjes, maak opstellingen, houd de wissels bij en geef aanwijzingen.

Soms voer ik tussendoor oppervlakkige gesprekjes met mijn pupillen over Brawlstars, over elastiekjes voor hun beugels, over schooladviezen, over een achterneef die ooit bijna bij Ajax speelde, over voetbalplaatjes van de supermarkt, over oma uit Bennekom, over een kapot grote sneeuwpop, et cetera. 

Dit is wat ik doe.

En ik kijk ook.

Ik kijk naar de vele verhalen die zich voor me ontvouwen. Verhalen over verontwaardiging vanwege gemene tegenstanders; over ouders met wedstrijdspanning; over corona binnen het team; over het geluk van een iemands eerste doelpunt (gemaakt nadat alle andere spelers al pauze vierden); over onvrede met een wisselbeurt; over …

… over herkenbare zaken vol van klein leed en groot geluk. Sommige van deze verhalen deel ik via mijn blog trainerteam6.nl

Trainerteam6.nl is een ODE aan alle jeugdtrainers.