"Volgende week zaterdag is mijn belangrijkste wedstrijd", sprak zoon Faas tegen zijn teamgenoten. De wedstrijd die vijftien minuten later zou starten, was slechts een leuke afleiding voor hem. Spelen tegen SVM uit Maartensdijk, daar keek hij naar uit. Maartensdijk, daar woonde hij tot zijn zesde levensjaar. Opa en oma wonen er nog steeds.

Een week later fietsen we door weilanden vol 'witte wieven' naar het dorpje op de bijbelbelt. Oma stuurt een appje. Ze is vannacht ziek geworden, en komt niet kijken. Opa komt wel. Mama ook.

De wedstrijdcoördinator verwelkomt ons in de bestuurskamer. Een bakkie koffie, een eigen kleedkamer en een KNVB geschoolde clubscheidsrechter behoren tot het welkomstpakket.

De tegenstanders staan al op het veld. Echt gras. "Natte voeten", klagen onze spelers. De geel-blauwe jongens uit Maartensdijk lijken een stuk potiger dan onze spelers. Richard, hun trainer, vertelt me dat ze ook een nieuw team zijn. Dat geeft hoop. Vorige week verloren we kansloos van een ingespeeld Hilversums team.

We starten bangig aan de wedstrijd. SVM grijpt zijn kans en komt al snel op 1-0 en 2-0. Deze snelle achterstand wekt strijdlust bij ons aan. Op het middenveld gooit Faas, met Legolas staart, de beuk erin. Na lang strijden komen we op 2-1. Om beurten blijven we scoren. 5-3 voor SVM en nog tien minuten te spelen.

Voor het eerst sinds Faas voetbalt, voel ik gierende wedstrijdspanning in mijn lijf. Spanning zoals ik voelde tijdens thuiswedstrijd van Ajax in de halve finale van de Champions League tegen de Spurs. Team 6 krijgt veel kansen en verprutst er even zoveel. De spanning lijkt ook op te lopen bij onze meegereisde supporters. Mijn schoonvader meldt zich bij mij en Sebastiaan. Hij adviseert ons dringend om een van onze zwakkere spelers te wisselen. “Hij is net al wissel geweest, dus we laten hem staan”, reageer ik kortaf. Mijn vrouw voegt zich ook bij ons. Ook zij levert ons een ongevraagd advies. “Je mag hier niet staan, ga weer achter de reling staan”, snauw ik haar toe.

Voor de derde keer valt er een tegenstander huilend op de grond. Faas is ook deze derde keer de oorzaak. We komen terug tot 4-5. De spanning blijft maar stijgen. Na weer een gemiste kans, springt Sebastiaan - zacht vloekend - in de lucht. “Relax Seb, het is maar jeugdvoetbal. Denk aan je hartje”, klinkt het langs de kant. 

In de slotminuut komen we op 5-5! Het gelijkspel vieren we als een overwinning. Bij SVM hangen de koppies omlaag. De SVM trainer en ik stellen vast dat het mooie strijd was. We wisselen onze nummers uit, om nog eens een oefenwedstrijd te organiseren.

De spelertjes sluiten de wedstrijd met het traditionele penaltyschieten. Faas is aan de beurt. “Missen! MISsen! MISSEN!”, zwelt aan vanuit het SVM kamp. Zoons kaken verstrakken. Zijn geliefde oude dorp keert zich tegen hem. De aanzwellende boodschap treft mijn hart. Wat nou als hij echt mist: een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen?; en voor altijd een vloek op zijn Maartensdijk? Ik haast me naar voren en fluister in zijn oor: “Ze zeggen dit, omdat zij jou de beste vinden. Het is een compliment voor jou.” Hij knikt naar me. Aanloop ….. doelpunt. Faas balt zijn vuisten. Tranen van geluk en van twee weken ontlading rollen over zijn wangen. Mijn vaderhart maakt een sprongetje en geef Faas een high five.

De moeder van Faas verschijnt ten tonele. Ze stapt resoluut op de SVM jongens af. “Waarom zeiden jullie dat zonet?”, zegt ze zoals geraakte moeders vreemde kinderen zo neutraal mogelijk toespreken . De jongens voelen onheil en zoeken onderling mompelend een geldige reden voor hun onsportiviteit. “Zij zei het K-woord tegen ons”; “Ja, dat had ze gezegd”; “Het is een jongen, hoor”; “Serieus, een jongen?” “Ja!”. Het gemompel sluiten ze af met een resoluut. “Hij zei het K-woord”. Vervolgens richt trainer Richard zich tot zijn pupillen. “Ik weet zeker dat hij dat niet heeft gezegd. Het was een hele sportieve wedstrijd.”

Bij het verlaten van het sportpark wenst de wedstrijdcoördinator ons alvast een prettige kerkdienst.